GAZOZ

Küçüklüğümde ufacık bir Anadolu kasabasında yaşadım.  Kasaba dediysek belediyelik olmasına rağmen bir köyden hiç farkı yoktu.  En büyük lüksümüz tarihi geçmiş bisküvi ile bayat lokumlar yemekti. Elimize hemen hemen hiç para geçmezdi. Geçse de alış veriş yapacak dükkan (bakkal) bulunmazdı.

Yaşadığımız kasabada elektrik yoktu. Buna rağmen beş veya altı yaşında iken mazotla çalışan jeneratör yardımıyla enerjisi sağlanan sinema geldi. Ahırdan bozma birleştirilmiş iki odanın altına konulan tahta sandalyelerde film izlemek çok değişik bir duygu idi. Hayatımızın en büyük değişikliği idi. Hala ilk günkü gibi hatırlarım seyrettiğim ilk film Nasrettin Hoca idi. Hava da oynayan ışıkları takip etmek ve duvarlara bakmaktan filme bakamamıştım. Bu adamlar arkadan geliyordu ama öne nereden geçiyorlardı. Onu keşfetmek için tüm gecem geçmişti.

Birkaç yıl geçmişti aradan köyden sinema gideli yıllar olmuştu. Her köyde yaşayan ailede olduğu gibi bizim ailede de iş bölümü vardı. Sığır gütmek ve davar gütmek benim görevimdi. Benden iki yaş büyük amcamın oğlu şehre gitmiş ve şehirde de sinemaya gitmiş. Gelince beraber davar gütmeye gitmiştik. Davar keşiği bizde idi. O gün dağılan tüm davarları toplayıp çevirmek bana düşmüştü. Davarı ben çevirmesem filmi anlatmayacaktı. Bir film o kadar mı güzel olur.  Akşama kadar filmi belki beş kere anlattırmıştım. Ama asıl farklılık sinemada değildi, içtiği gazozdu değişik olan. Şöyle güzel böyle güzel diye anlata anlata bitiremiyordu.

 Ertesi günü fırsat bulunca gazoz yapmaya karar verdik. Hemen planlamaya koyulduk. sabahı çok zor ettik. Komşumuzun bahçesinden cennet gülü topladık. Topladığımız cennet gülü yaprağını bir şişeye doldurduk. İçine de bir miktar limon tuzu koyduk. Üç dört gün gölge bir yerde beklettik. Beklemenin bu kadar zor olduğunu ilk o zaman fark ettim. Sonunda gün geldi çattı. Sakladığımız yerden şişeleri çıkardık ve içtik. Ne büyük mutluluktu bizim için, ne büyük mutluluk. Gazozun tadı mı ? Çok önemliydi sanki. Önceden içmedim ki tadını bileyim…