Köyünden dışarı çıkmamış çiftçilik yapan birisi artık rençberliğin karın doyurmayacağını tarlaların bölüne böülüne çoluk çocuğuna yetmeyeceğini fark eder ve oğlunu şehire gönderip okutur. Oğlan okumuştur hemen okulu ile ilgili bir mesleğe başlar. İş yerinde iyi bir mevkiside vardır. Evlenmeye karar verir. Babasına:


“Ben evleneceğim” der

“Oğlum iyi düşünmüşsün. Gel sana köyümüzden bir kız alalım onunda elinden tutmuş ol. Köyün işinden gücünden onuda kurtar. Köylümüz olduğu için huyunu tüyünü bilir. Sana saygıyla yaklaşır.”

“Hayır baba ben köyden evlenmek istemiyorum. Ben çalıştığım iş şehirde bir kız gördüm onu sevdim. Onunla evleneceğim.”

“Oğlum gönül bu ferman dinlemez. Ama bir daha düşün hangi kararı verirsen onu desteklerim.”

“Baba düşünmeye gerek yok ben o kızı seviyorum ve evleneceğim.”

“Tamam oğlum sen kararını vermişsin bize sen bilirsin demekten başka çare bırakmamışsın. İnşallah hayırlısı olsun.”

Oğlan şehre döner sevdiği kızla evlenir. Baba yüreği bu birkaç yıl sonra oğlunu özler, eviliği acaba nasıl diye merak eder. “En iyisi gidip bir bakayım diyerek şehrin yoluna düşer. Yaya olarak uzun süre yürür oğlunun evini bulur. Oğlu içeri buyur eder. Hoş beş derken oğluna bakar iyidir. Gelinine bakar gelin bir hayli açık giyinmiştir. Baba bundan rahatsız olur. Oğluna:

“Oğlum bu kıyafet nedir? Bu şekilde giyinilir mi? Ananı böyle hiç gördün müde hanımın böyle.”

“Aman baba burası şehir yeri artık zaman değişti. Artık yirminci yüzyıldayız giyim böyle moda böyle.”

Baba bozulur ama sesini pek çıkarmaz. Bunlara bir ders vereyim diye düşünür. Ertesi sabah gelin kalkıp kahvaltıyı hazırlamıştır. Kayın pederini uyandırmaya gider. Bir de ne görsün kayın peder odada nerede ise anadan üryan dolaşmakta. Koşup kocasına haber verir. Oğlan gelip babasını bu halde görünce birazda kızgın bir eda ile:

“Baba bu ne haldir böyle delirdin mi sen?”

“Hayır oğlum delirmedim. Gayette iyiyim ama ben bu gün herhalde yirmibirinci yüzyıla geçtiredivermişim”