Baharın müjdecisi kır çiçekleri açmış, ormanın her yerinde harikulade bir renk zenginliği hâkimdir.  Yeni doğan güneş yeni bir günü yeni bir hayatı müjdelemektedir. Uykunun yarı ölüm olduğunu bilen orman halkı seherle beraber yeni günün şükrünü sunmaktadır yaratana.

Çınar ağacının dalına kurumuş otlarla yapılan yuvanın içinde de bir hareket vardır. Annesini bekleyen yavru serçe uçamadığı için karnını doyurmasının annesinin getireceğe yiyeceğe bağlı olduğunu bilmekte ve annesini çok sevdiğini annesinin çok fedakâr olduğunu düşünmektedir. Fakat aç karnını doyurmak için daha çok ses çıkararak annesine yetiş demektedir.

O sırada ağzında yem ile annesi gelir. Yemi küçük parçalar halinde yavrusuna verir. Yavru serçe:

“- Sağ ol anne iyi ki varsın. Sen olmasan biz açlıktan ölürdük. Ama ben bir büyüyeyim gelecek yıl sana da ben bakacağım. Sana da ben yem getireceğim, yem toplamak zorunda kalmayacaksın.”der

Anne:

            “Sağ ol yavrucum sende iyi ki varsın. Şunu bil ki sen seneye bana yem getiremeyeceksin. Çünkü seninde yavruların olacak sen seneye onlara yem vereceksin.”der.